W artykule poruszono problematykę partycypacji społecznej w odniesieniu do uczniów i rodzin opiekujących się swoimi dziećmi z autyzmem. W przeprowadzonych badaniach zostały omówione istotne czynniki kształtujące możliwości udziału w życiu społecznym osób z zaburzeniem spektrum autyzmu i ich rodzin.

Wprowadzenie i cel pracy: Rak piersi jest najczęściej diagnozowanym nowotworem złośliwym wśród kobiet i stanowi ważny problem społeczny na całym świecie. Choroba nowotworowa piersi jest traktowana jako moment przełomowy w życiu kobiety, istotnie wpływający na jej codzienne funkcjonowanie i aktywność psychospołeczną. Jednym z efektywnych sposobów pomocy chorym w radzeniu sobie z jej konsekwencjami wydaje się być wsparcie społeczne. Celem pracy była ocena pomocy okazywanej kobietom z nowotworem piersi – rozpoznanie społecznych źródeł wsparcia oraz określenie ich znaczenia w radzeniu sobie z chorobą.
Materiał i metody: Grupę badaną stanowiły pacjentki po radykalnym zabiegu chirurgicznym (mastektomii) w związku z leczeniem nowotworu piersi. Przebadano łącznie 86 kobiet zrzeszonych w klubach amazonek. Badanie przeprowadzono na podstawie autorskiego kwestionariusza ankiety, który obejmował pytania dotyczące źródeł i form wsparcia chorych oraz ich satysfakcji z otrzymanej pomocy.
Wyniki: Zdecydowana większość ankietowanych była zadowolona z otrzymanego wsparcia (97%) oraz doceniła jego znaczenie w adaptacji do nowej, zmienionej sytuacji (88%). Wsparciem dla badanych była przede wszystkim najbliższa rodzina. Nie bez znaczenia okazała się również pomoc uzyskana od kobiet znajdujących się w podobnej sytuacji życiowej – członkiń grupy samopomocowej.
Wnioski: Silne wsparcie, zachęcanie do aktywnego życia i pozytywnego nastawienia do leczenia może pomóc w utrzymaniu równowagi życiowej przez chore. W tym trudnym czasie szczególnie istotna jest obecność bliskich oraz przynależność do stowarzyszenia amazonek.

Celem artykułu jest zwrócenie uwagi przede wszystkim na innowacyjność pracowników socjalnych i innych zawodów pomocowych. Warto podkreślić, że ten ostatni aspekt nabiera szczególnego znaczenia przy strategiach upodmiotowiających podopiecznych, w filozofi empowermentu. Szczególnie w przypadku osób z niepełno- sprawnością warto wsłuchać się w ich głos, szanując sztandarowe hasło Deklaracji Madryckiej „Nic o nas bez nas”. Także w zakresie innowacji na rzecz tego środowiska.

Gdyby chcieć najkrócej powiedzieć, co pandemia i związane z nią obostrzenia zmieniły w pracy dziennych placówek wsparcia dla osób z niepełnosprawnościami, należałoby użyć słowa: „wszystko”. Od połowy marca do pierwszych dni czerwca codzienne osobiste spotkania, praca w grupach, z terapeutami czy opiekunami, zastępowane były rozmowami telefonicznymi i za pośrednictwem komunikatorów – e-mailami i spotkaniami na telekonferencjach. Była też dobra strona: wzrost kreatywności, zaangażowania rodziców i… poznanie uczestników z zupełnie nieznanej strony.

W artykule przedstawiono problemy pracy zdalnej związanej z diagnostyką dzieci i młodzieży w czasie pandemii COVID-19. Zawarto w nim spostrzeżenia związane z wyzwaniami nowej, nietypowej sytuacji oraz sposobami radzenia sobie z nią w co- dzienności ośrodka diagnozy i pomocy psychologiczno-pedagogicznej. Jednym ze sposobów adaptacji do nowych warunków okazała się rzeczywistość wirtualna.

Podczas kilkuletniej pracy z pacjentami, u których zaburzenia mowy mają podłoże neurologiczne, równolegle z pracą nad możliwościami komunikacyjnymi prowadzę terapię zaburzeń połykania, które współistnieją z innymi schorzeniami.
W tym artykule chciałabym przedstawić etapy kompleksowego rozpoznania neurologopedycznego oraz narzędzia wykorzystywane do badania i wspomagające w postawieniu trafnej diagnozy, będącej podstawą stworzenia zindywidualizowanego planu terapii. Pacjentem, który poddał się badaniu, jest pan Krzysztof, u którego dysfagia jest następstwem uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego (OUN), a właściwie chorób naczyń mózgowych. 
Artykuł został napisany na podstawie dokumentacji medycznej, prowadzonej od początku choroby. Kluczową rolę odegrał zestaw badań, którym został poddany pacjent, oraz konsultacje ze specjalistami reprezentującymi różne gałęzie medycyny. Nieocenionym okazał się także wywiad z rodziną pacjenta oraz z nim samym.

W artykule przedstawiono problemy pracy zdalnej związanej z diagnostyką dzieci i młodzieży w czasie pandemii COVID-19. Zawarto w nim spostrzeżenia związane z wyzwaniami nowej, nietypowej sytuacji oraz sposobami radzenia sobie z nią w co- dzienności ośrodka diagnozy i pomocy psychologiczno-pedagogicznej. Jednym ze sposobów adaptacji do nowych warunków okazała się rzeczywistość wirtualna.

Tło: Elektromiografia to pomiar sygnału elektrycznego, który jest ściśle związany ze skurczem określonego mięśnia. Możliwość powtórnego, spójnego i jednolitego pomiaru pomaga w diagnostyce i kontroli przebiegu choroby, procesie rehabilitacji i ocenie efektów leczenia. Celem badania była ocena i analiza sygnału mioelektrycznego mięśnia prostownika grzbietu po rozluźnieniu mięśnia czołowego i rozcięgna naczasznego.
Metody: Uczestnikiem badania był 44-letni mężczyzna z dolegliwościami bólowy- mi kręgosłupa. Metodą badawczą była ocena napięcia mięśnia prostownika grzbietu przed i po zastosowaniu terapii rozluźniającej mięśnie sklepienia czaszki za pomocą elektrod powierzchniowych. Badanie zostało przeprowadzone 10 razy w odstępach dwudniowych. Badany został poddany rozluźnianiu mięśnia czołowego oraz rozcięgna naczasznego za pomocą techniki powięziowej, a czas zastosowanej techniki terapeutycznej wynosił 6 min.
Rezultaty: Wartości parametrów różnią się od siebie. Przed terapią w utrzymanie zadanej pozycji zaangażowane zostało mniej jednostek motorycznych niż po terapii.
Wnioski: Spadek napięcia jest transmitowany wzdłuż przebiegu taśmy powierzchownej  tylnej.  Większa liczba zaangażowanych włókien mięśniowych może stanowić o bardziej ekonomicznym wykorzystaniu możliwości mięśnia. Siła konieczna do utrzymania pozycji rozkłada się na więcej jednostek motorycznych i tym samym powoduje wolniejsze zmniejszanie się „zmęczenia’’ danego mięśnia.